Het leven is vaker dan eens kut ( klote voor mannen, dat is wel zo netjes). Wat doe je dan?
Je duwt het weg, dekseltje erop, weg.
Je graait naar de alcohol om het te vergeten, of nog erger, naar de drugs. Dan gaat alles namelijk
opeens een stuk makkelijker! Denk je.
Je houdt je groot, houdt vast aan de dingen die wel goed gaan. De negatieve dingen lijken niet te
bestaan. Je lacht ernaar, voelt je sterker. Denk je
Of, je blijft er in hangen. Raakt depressief, lacht het leven niet meer toe. Je ziet het gewoon niet
meer zitten.
Je komt je bed niet meer uit, sluit het leven buiten, dan hoef je ook niet meer de negatieve kanten ervan te ervaren. Denk je.
Je troost jezelf door te eten. Dan voel je jezelf beter. Denk je.
Of je hongert jezelf juist uit. Je bent toch zo waardeloos, je hebt toch een hekel aan jezelf, waarom
zou je dan nog voor jezelf zorgen? Dat heeft geen nut meer. Denk je.
Misschien pleeg je wel zelfmoord, weg kutte periodes. Dan is niks nog altijd beter. Denk je.
En dan vraag je je misschien af: wat zou nu de beste oplossing hierboven zijn? Het antwoord: geen. Het is allemaal een vorm van wegstoppen. De vriezer in je hoofd ontgrendelen en daar even alles in proppen om hem vervolgens weer op slot te doen. Dat werkt misschien wel een tijdje, maar helaas. De vriezer raakt vol, het slot breekt en al die kutzooi ontdooit weer. Terug bij af.
Dat werkt niet, gek hè? Daar ben ik inmiddels wel achter.
Wat is dan wel goed? Accepteer het, confronteer het, reflecteer het, leer ervan en ga verder. Ja, het is kut. Het doet pijn. Pijn mag er zijn. Huil er om, wordt kwaad, vindt het oneerlijk. Vraag die arm om je heen die je zo hard nodig hebt en wees dankbaar dat die er is. Uiteindelijk gaat de pijn weer weg: je hebt het overleefd, je kan het aan. Dan is het tijd om verder te gaan. Neem de goede dingen van de pijn mee: de wetenschap dat je bij iemand terecht kon; het feit dat de pijn ook weer weggaat; het vooruitzicht dat het nu weer beter zal gaan. En ja, pijn zal er weer komen. Maar gaandeweg zul je je steeds sterker en zelfverzekerder voelen. Je zult jezelf gaan accepteren, het leven accepteren en verder kunnen gaan. Zonder het slechte kan het goede niet bestaan.
Soms moet je jezelf dus helaas ook pijn doen om je beter te gaan voelen. Dat heet afscheid nemen. Afscheid nemen staat gelijk aan een keerpunt. Afscheid nemen staat gelijk aan toekomst. Afscheid nemen staat helaas ook gelijk aan pijn. Maar afscheid nemen staat ook gelijk aan kracht. Afscheid nemen staat gelijk aan acceptatie. Afscheid nemen staat gelijk aan vooruitgang.
Helaas, het leven gaat niet alleen over rozen. Dan zou het ook saai worden. Het leven botst, duwt, trekt en als mens moet je je staande weten te houden. En dát is belangrijk: dat je je eigen kracht vindt en die durft te gebruiken. Dat je er durft te zijn, dat je durft te léven. Dat je het leven toelacht en het soms ook uitscheldt. Dat je je afvraagt waarom we in godsnaam op deze aardbol zijn gezet als we zoveel schijtzooi moeten ondergaan, maar vervolgens ook geniet van de andere, goede dingen die het leven ons te bieden heeft.
Amen.
