Je gekwelde hart is mij te bloedig.
Het bonst te hard, daar krijg ik hoofdpijn van.
Van alle tastbaarheid ontdaan wil ik het.
Je geschreven stem is meer welluidend
dan de woorden die je dagelijks tot mij spreekt.
Bij het zwart op wit verbleekt toch alles.
Je mond kan eenvoudigweg niet tippen
aan de beschrevenheid van je lippen.
Je geest is me te vol, je gedachten passen
niet naast de mijne.
Alleen op papier vind ik ze verrassend.
Een acteur kan werkelijk huilen terwijl hij niets voelt
maar mijn tranen stollen
nog voor ze vallen tot papieren bootjes
omdat er een schip in mij kapseisde.
Fragment uit Kanttekeningen van de muze IV - Hagar Peters
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten